Ааламга «аккан» китеп..

Айнагүл РАИМКУЛОВА, Волгаград шаары.

Айнагүл РАИМКУЛОВА, Волгаград шаары.

«АГЫНДЫЛАРДЫН» АГЫМЫНАН БИР ҮЗҮМ..

Кыргыз Эл акыны Шайлообек Дүйшеевдин «Агындылар» аттуу китебин кимдер билбейт. «Агындыларды» окусам деген талапкерлер Кыргызстанда эле эмес чет жерлерде да жүздөп саналса керек. Ошондой окурмандарыбыздын бири Айнагүл аттуу мекендешибиз тээ Волгаград шаарынан Маскөөгө буйуртма жиберген экен. Айнагүлдүн өтүнүчүн орундатуу үчүн жаңы эле колума тийген, «бойогу кургай элек» «Агындылар» китебинен бирди колтуктап алып, Повелецкий вокзалына бардым. Ошол жерден Волгаградка автобуз да, поезд да каттаарын айтышты. Жетип эле автобуска чыпта (билет) сатуучу көзөнөкө кайрылдым да, Волгаградка кетүүчү автобустун айдоочусун кайдан табаарымды сурадым. Ал жерде олтурган кыз көзү ачыктай эле: – Бир нерсе берип жибересиңби? – деп сурады да – азыркысына жетишпей калдың, кечкисин күт – деп сөздү тез эле бүтүрдү. Ары басып 20 мүнөттөн кийин поезд жөнөөрүн билдим да, тез басып поезд жөнөөчү аянтка чыктым. Он чакты вагону бар поездин ар бир вагонунун оозунда бирден чыкыя кийинген борте кыздар (проводницалар) өз жүргүнчүлөрүн күтүп турушкан экен. Жүргүнчүлөр эчак эле ичине кирип кетишкенби же жөнөөчү адам азбы айтор мен күткөндөй опур-топур киши жок. Мен жетип эле эң четки борте кызды кепке тартым да, китепти ала барып берип койо аласызбы деп сурадым. Ал мени кубандырып, шар эле “албетте” деп жооп берди да “500 рублей” деп кошумчалап койду. Мен шаабайым сууй түштү, анткени 500 рублей мен үчүн көп акча эле. Мен соодалашууга аракет кылып көрүп, бирок кыздын айтканынан кайтпай турганын түшүндүм. Анан ар бир борте кыздын жанына барып, бардыгынан “жок” деген жооп алдым. Ошондон кийин гана мен барган биринчи кыз мага “ыймандуу” көрүнүп калды. Ошондой болсо да эң акыркы вагондун жанында бири-бирин узатып турушкан бирин-серин жүргүнчүлөрдөн өтүнүп көрөйүн деп чечтим. Ал жерде эки кемпир жана бир кыз-жигит бири-бирин узатып жатышкан экен. Мен кемпирлердин жактырбаган көз караштарынан улам аларга унчукпадым. Ал эми кыз-жигиттин мага көңүл бөлө турган түрлөрү жок.

Маскөө шаары, Павелецский бекети.

Маскөө шаары, Павелецкий бекети.

Ошентип бул жерден китебимди жөнөтө албай турганымды түшүнсөм да, дагы бирөө келип калчудай үмүт кылып тура бердим. Борте кыз жүргүнчүлөрдү кирип орун алуусун эскертти. Кемпирлер бири-бири менен жылуу коштошуп, бири калды да бири вагонго кирип кетти. Кыз менен жигит гана коштошо албай турушту. Ыйлап жиберчүдөй болгон кыз жигитти койо бергиси жок. Бир колунда желим баштыгы бар жигит бир колу менен кыздын эки колун тең кармап, кызды тигилип карап турат. Борте кыз дагы бир жолу кетүүчүлөрдүн ичке кирүүсүн эскертти. Анын бул жолку эскертүүсү жигитке гана тиешелүү эле. Жигит оор дем алды да, кыздын сунулган колдорун калтырган бойдон колун акырын сууруп алды. – Евгений – деди кыз жашылданган үн менен. Жигит кыздын колдорун кайрадан кармай калды. Кыз эч нерсе айта албай буулугуп тура берди. Мен акырын жигиттин жанына басып келдим да, качанкы бир таанышымдан бетер – Евгений – деп акырын үн каттым. Ал дагы эч таң калбастан мен жака бир аз башын буруп, бирок кыздан көзүн албаган калыбынча – угуп жатам – деп койду. Мен аны өтө алаксытып жибербейин деген аракет менен акырын гана: – Волгаграддын өзүнө чейин барасыңбы? – деп сурадым. Ал кыска гана – ооба – деп жооп берди.
– Мен китеп берип жиберейин, ал жерден сени тосуп алышат – деп мүмкүн болушунча кыска жана тез-тез түшүндүрө салдым. Ошондон кийин гана ал мага бурулуп карады да:
– Тосуп алаары аныкпы? – деп сурады.
Мен: – албетте – деп жооп бердим да, колу бошой калган жигитке китепти карматтым. Ошентип Евгений китепти баштыгына салды да кыз менен коштошуп вагонго кирди. Анан ал артка кайрылып: – эгер эч ким тосуп албаса, китепти эмне кылам – деп сурады. Мен бул жигитке ишенгенимди же жөн эле тобокел кылганымды түшүнө албай турдум. Анан анын суроосун жоопсуз калтырбайын деп: – эгер эч ким тосуп албаса өзүң окуп кой – деп тамашаладым. Ал аргасыз жылмайды да кирип кетти. Не бар, не жок Евгенийдин телефон номерин алып калсам болмок, бирок эч мүмкүнчүлүк болбоду. Ошондой болсо да аны узаткан кыздан сурап көрөйүн деп ойлодум. Вагондордун бардыгы эшигин жаап, поезд алыска жөнөөчүдөй дем чыгаргандан кийин кыз менин алдыма түшүп жөнөп калды. Мен тез-тез басып аны токтотмоко: -чоң кыз – деп кайрылдым. Бирок ал менден да тез- тез басып, алдыга узап баратты. Ошондо гана мен анын буулугуп ыйлап бара жатканын сездим. Кызык эле иш болду. Эми Айнагүлгө телефон чалып, вагондун номерин айтып, анан андагы – Евгений деген жүргүнчүнү табасың – деп айткандан башка арга жок. Мен вокзалдын эшигине жакындаганда баягы кыздын күтүп турганын көрдүм. Ыңгайсыз болсо да ага келип Евгенийдин телефон номерин сурадым. Ал атайын ошол үчүн күтүп тургандай дароо телефонун чукулап калды, анан бир нерсе эсине түшө калгандай токтой калып: -сиз менин телефон номеримди алып кете бериңиз, мен ага өзүм чалып койом деди. Ошондо гана кыздын аты Вера экенин билдим. Эртеси кечинде Айнагүлдүн “Агындыларды” алганы жөнүндөгү сүйүнүчү ээ 63фейсбука жарыяланганда мен дагы кубанычта болдум. Дүйнөдө адамгерчиликтүү адамдардын бар экени кандай жакшы! Рахмат силерге Евгений менен Вера! Ылайым сүйүүңөр түбөлүктүү болсун!.

Керимбек КАДЫРКУЛОВ, Маскөө шаарынан. 26.03.2015.

Комментарий кошуу

Сиздин электрондук почтаңыз жарыяланбайт. Милдеттүү талаалар белгиленген *