Кайда баратабыз?

энеКАРЫСЫ БАРДЫН ЫРЫСЫ БАР!.

Жайдын ысыгы жарым саат көчөдө калсаң куйкалап жиберчүдөй ачуу. Мындай аптаптан улам көчөдө деле адам сейрек кездешет. Бирок биринин жолун экинчиси тороп, кайдадыр эле шашкан авто унаалар, Бишкекти кыймылга келтирип аткан жалгыз заттай. Киев көчөсүндөгү соода үйлөрүнүн биринен чыгып, маршруттук такси күтүп туруп калдым. Кыркалекей тизилген маршруткалардын бирин токтотуп чыга берээримде, «кызым токтото турчу» деген бир улгайган адамдын үнү угулду. Байкуш эне, болгон күчү менен чуркап келип, менден башка бирөө жарымы туруп берээр бекен деп ыргылжың болуп эки жагын карап, алдыңкы орунда отуруп калганы үчүн айла жок туруп берген бир кыздын ордуна алкап-жалкап барып отурду.


энеа«
Айабай көп турдум, бир да маршруттук такси албай койду. 5 сомдон төлөйбүз, ал дагы айдоочуларга акча эмес. Карыйаларды адам ордуна санабай калды бул коом» – деп айабай кейиштүү сүйлөндү эне. Эч ким унчуккан жок, эмне демек элек. Мүмкүн айрымдарыбыз бул коомдун бир мүчөсү экенибизге, мындай көрүнүштөргө өзүбүздү да күнөөлү сезгендиктен унчукпаган чыгаарбыз, а кээ бирөөлөрүбүз көнүмүш бир карыйанын сүйлөнүп атканындай кабыл алгандырбыз, ал эми башкаларыбыз такыр эле уккан деле жок окшойбуз…
Жетээр жериме жетип, түшүүгө камынып калсам, ал эне да ал жерден түшөт экен. Ошентип колундагы баштыгын алып, эненин колунан жетелей андан ары сапарыбызды чогуу уладык.


Людмила Александровна, 83 жашка барып калган акылы айнектей тунук, сөздөрү сылык, жайдары мүнөз сонун чоң эне экен. Инисинин кызы француз улутундагы жигитке турмушка чыгып, бул жакка келишип, үйлөнүү үлпөт тойун өткөрүп атканын, ошол тойго баруу үчүн инисиникине бара жатканын кобурап айтып берип жатты. Небересине эстеликке деп атайын өз колу менен жасаган белегин көрсөттү. Көздүн жоосун алган Ысык-Көлдүн элесин кадимки эле айнек күзгү бетине түшүрүптүр. Кесиби сүрөтчү экен. Былтыр 82 жаш курагында И. Арабаев атындагы КМУнун көркөм сүрөт факультетин бүтүрүптүр, урматтуу замандаштар.

«Жашоодо көп кыйнычылык көрдүм, майып балдарымды кароого бүт күчүмдү жумшадым. Өмүр бойу жогорку билимдүү сүрөтчү болууну эңсечүү элем, кудайыма миң мертебе ыракмат, тилегиме жеттим» дейт кубанычын жашырбай.


Кооз жашоо, ыңгайлуу жашоо, жеңил жашоо… Мына ушуларга умтулууну учурда жашоонун маңызы катары кабыл алып, ошого аракет кылып, канчалаган күч-кубатыбызды коротуп жашап калдык. Буга таң калуунун өзү таң калычтуу кабылданып калган бул заманда дале болсо кайдыгерлик менен мерездиктин тизгинин тартып, карыяларыбызга көңүл буруп алсак… Адамдар, карыйалар алсыз, керексиз бир коом эмес, алар, карыйалар дале болсо кээ бирибизге караганда көбүрөк пайдалуу. Алардын алтынга тете акыл-насаатын эске албаган, аны керексиз эсептеген, баарын өзүм билем деген заманда экенибизде, баарынан өкүнүчтүүсү ошону туура деп жашап жатканыбызда талаш жок. Бирок жогорудагы энедей болуп,
«акылын айтып жаман көрүнбөй» эле жасаган иштери менен бизге, жаштарга, жалкоолукка белчесинен батып алган муунга үлгү болоор карыйаларыбыздын четтен чыгаары биз үчүн байлык..


Айтурган САТИЕВА. Журналист, Бишкек. 04.08.2013.

Комментарий кошуу

Сиздин электрондук почтаңыз жарыяланбайт. Милдеттүү талаалар белгиленген *