«Кызыл бурч-2»

Дүйнөнүн чар тарабына чачырап кеткен кыргыздар чачтан көп. Окуганы, иштегени, ар кандай себептер менен айласыз жер которгондору, мыйзамдуу-мыйзамсыз жолдор менен четке чыгып кеткендери, жөн эле турист катары барып жашап калгандары да бар. Кыскасы бүгүнкү күндө Ааламдын алты Материгинде тең кыргыздар жашайт. Алардын арасында көптөгөн кыздарыбыз чет өлкөлүк жарандарга турмушка чыгып, үй-бүлө күтүп, чет элдиктердин келини болуп жашап калгандары азыр кадыреседей эле көрүнүш. Мен ушул «Кыргыз Көчү» айылымдагы «Кызыл бурч» рубрикасына дал ошондой кыздарыбыздын түрдүү тагдырлары, кызыктуу турмуштары тууралуу маектеримди жарыйалап келем. Эсиңиздерде болсо керек, буга чейин Маскөө шаарында жашаган Уулкан Амираева, Прага шаарында жашаган Карамат Токтобаева, Кабул шаарында жашаган Венера Мовлян жана алыскы Австралия өлкөсүндөгү ТомПрайс шаарында жашаган Венера Расстардын кеңири маектери тартууланган. Тагыраак айтканда андагы маектердин башкы каармандары кыздарыбыз болгон эле, жана алар өздөрүнүн жашоо турмуштары, кызыктуу тагдырлары тууралуу кенен айтып беришкен. Ал эми бул жолку маегибизде «Кызыл бурчтун» башкы каарманы кыргыздын күйөө баласы, болгону эки жыл Кыргыз жергесинде жашап, кыргыз тилин суудай сүйлөп үйрөнүүгө жетишкен, ал эмес түшүн жоруган, азыркы тапта АКШ нын Колорадо штатындагы Денвер шаарында жашаган америкен жигит Девид ГАЛЛАГЕР болмокчу.

Жубайлар Девид жана Гүлжан уулдары Линкольн Исраил, Билим Жан менен.
Денвер шаары, 2013-жыл.

(Америкалык жигит, кыргыздын күйөө баласы Девид ГАЛЛАГЕР:
мырза менен болгон маектин уландысы.)

«МЕН ИЙРИ-МУЙРУ ЖОЛДОР АРКЫЛУУ ИЗДЕП ЖҮРҮП ЖАНШЕРИГИМ ГҮЛЖАНДЫ АКЫРЫ ТАПТЫМ»

– Кыргызстандан качан кеттиң өз мекениңе? Дегеле кандай жыйынтык болду, өзүңдө, жан дүйнөңдө, жашооңдо дегендей? Тогуз-Булакта жүрдүң, жашадың, тил үйрөндүң, Гүлжан кыз карындашың катары эле котормочу болуп жүрүптүр, анан, кандай болуп биригип, баш кошуп, чогуу түтүн булатып, бирге жашап калдыңар?
Ошол, ошентип карындашым келип кеткенден туура бир айдан кийин, Тынчтык Корпусундагы эки жылдык кызмат мөөнөтүм бүтүп, Америкага кайтчу мезгил келди да.  Кайттым өз мекениме. Эки жыл бою Америкада болбогондуктан, ата-мекенимди жана ал жактын ыңгайлуу жашоо шарттарын аябай эле сагыныптырмын.  Бирок Америка мени анча сагынбаганга окшоду, өзүнчө гүүлдөп өзгөрө бериптир.  Шаарымда көптөгөн курулуштар болуптур, машине айдап жүрүп көп жолу адашып да кетип жүрдүм. Досторум менин эки жыл бою таптакыр башка дүйнөдө жашап келгенимди түшүнүшкөн деле жок. Башында «Кыргызстан кандай экен» деп менден кызыгып сурап,  анан бир аз уккандан кийин эле тажап кетишчү. А Денвер шаарында Кыргызстан деген өлкө бар экендигин далилдей турган эч нерсе жок болчу. Интернетте да кыргызча сайт боло элек эле. Гүлжандын анда-санда келген каттарынан башка Кыргызстан менен эч байланышым жок болуп калды. Аны менен сүйлөшүүнү катуу сагына баштадым. Гүлжанды менин он алты жаштагы карандашым экендигин эстеп, ал тууралуу өзүмдөгү күчөп бара жаткан сезимдеримден уялдым. Ортобузда канчалаган тоскоолдуктардын турганын даана билчүмүн. Ошон үчүн оозумду жаап, Гүлжанга кат жазганымда байкеси катары гана жазып койчумун.
Негизгиси өзүмдүн Кыргызстанда жүрүп өзгөрүп келгенимди баамдадым. Мурда мага аябай милдеттүү катары көрүнгөн Америкалык салттар (Америкалык футболго күйөрман болуу, майрамда үндүк жеш жана башка) мага жөн гана тандоо катары эле көрүнүп калды. Өзүмдү же Америкалык эмес, же Кыргыз эмес сезип баштадым. Кыргызстандагы үйрөнгөн сабактарды унутпай, Америкага кайра кантип көнмөк элем деп көп ойлончумун. Анан акыры Кыргыз дагы, Америкалык дагы болбой эле, эки жактын тең салттарынын эң жакшы сапат-касиеттерин тандап алууну туура деп чечтим.
– А Гүлжан менен болгон байланыш анан анда-санда эле кат жазышып койуу менен чектелип калдыбы?
– Угуп туруңуз эми. 2003-жылы байагы эле Тынчтык Корпусундагы таанышым аркылуу Дүйнөлүк Билим Кызматынын (World Education Services) Нью-Йорктогу кеңсесине жумушка орношуп, чоң эл аралык шаарга көчүп келдим. Ал учурда Гүлжан айылдык  мектепти бүтүрүп келип, Борбор Азиядагы Америка Университетине өтүп калды. Мен аны алгач укканымда сыймыктануумда чек жок эле. Гүлжан болсо Бишкекке келип жашап, экөөбүз электрондук пошто аркылуу кат жазышып баштадык.  Башында бат-баттан кабарлашып турдук, бирок Гүлжан окуусуна катуу киришип, а мен болсо Вашингтон шаарына магистратурамды окуу үчүн көчүп кеттим.
– Анан, кайра байланыш үзүлүп, алыстап кеттиңерби?
– Ооба, ортодон жылдар өтүп, бири-бирибизден кайра алыстап бара жаттык. Гүлжан окуусун бүтүрүп, «Айгине» изилдөө борборуна эл таануучу, изилдөөчү болуп иштеп калды. Дал ошол учурда ыраматылык атабыз Исраил катуу ооруп калып, көзү жумду. Мен анда Вашингтон шаарындагы АКШ айыл чарба министрлигинин эл аралык бөлүмүндө иштеп жүргөм. Бир күнү кокусунан эле, 2009-жылдын апрель айы болчу, Гүлжан «Фейсбукка» алтын сөйкө тагынган сүрөттүн салып, алдында «Мага сөйкө салышты!» деп жазып койуптур. Окуурум менен жүрөгүм «тыз» дей түштү. Ошондо биринчи жолу «Гүлжаным чын эле белгисиз бирөөгө турмушка чыгат турбайбы» деп элестетип, дем ала албай калдым. «Гүлжан деген азыр 24 жашка чыкты. Чоң эле кыз азыр. Сезимимди билдирээр мезгилим өтүп кетти» деп ичимден өзүмө
-өзүм айабай катуу таарындып, жиним келди.
Бир жерге туралбай тынчым кетип, таза аба жутуу үчүн эшикке учуп чыгып, жекече таржымалыбызды эске сала баштадым.  «Таанышканыбызга канча жыл болду? Тогуз жыл болуптур. Бүгүн болсо апрелдин бири экен. «Ай
иий, алдамчы күн турбайбы, а сен тентек, тамашакой кыз, бул эмне кылганың, кантесиң?» деп ойлоно калып дароо компьютеримди көздөй чуркап, Гүлжанды урушуп кат жазып баштаганымды кантип унутайын Асыран байке.
– Гүлжан кетип кала турган болгондо кызганып кетип акыры буулугуп жүргөн сезим өзүнөн-өзү чыгып, акыры айтылган экен да? Кандай жооп болду, Гүлжан так секирип кеткен жокпу деги? Жашыруун болбосо эгер, эмне деген сөз аркылуу билдирдиң алгачкы сезимди?
– Биринчиби?
«Мен Гүлжанды албасам болбойт» деген сезимимди акырын ачык айтып баштадым. Көрсө, Гүлжандын деле мага карата жакшы, жылуу сезимдери бар экен. Ошону менен замандын текнологиясы жакындан жардамын берип, биз алыстан Скайп аркылуу кыз-жигит катары сүйлөшүп баштадык. Кийин мен, 2009жылдын декабрында ата-энеме ачык айттым. «Келерки жылы ийул айында Гүлжан менен никеге туруп, баш кошсок барасыңарбы» деп сурасам,  дароо эле «албетте» деген жообун айтышты. Анан 2010жылдын февралында Гүлжандын апасынан кызынын колун суроо үчүн Кыргызстанга учуп келдим. Андан да кызыгы, ошондо бир жакын досум, Гүлжан тууралуу менин тарыхымды жаңы эле биле калып, «Кыргызстанга барып, аны жакшылап сына, анан шашпай эле жүр» деп жатпайбы. А мен ага «ооба, шашпайм. Самолеттон түшөөрүмө чейин колун сурабайм» деп жооп бердим.  Ошентип Манас аба майданына келип, түнкү саат төрттө бажыканадан өттүм. Ал жерде Гүлжан күтүп туруптур. Көрүшөөрүбүз менен эле эшиктеги такси айдагандардын көзүнчө тизелеп, Гүлжанга шакегимди сунуш кылып, Америкалыктарча эле колун сурадым. А Гүлжан байкуш уйалып кетип, мени «тур өйдө» деп жиберди.  А мен болбой эле, «Жообуңду айтчы» деп кыйнасам, «албетте» деген жообун айтуу менен дароо макул болду. Мына ушундай болгон биздин жолубуз байке.
– Ошондо Кыргыз жергесине кайра канча жылдан кийин келдиң? Эмне өзгөрүүлөрдү байкадың, же баштагыдай эле сезилдиби? Болсо керек чоң эле бурулуш, өзгөрүүлөр.
Кыргызстанга келбегениме туура тогуз жыл болгон. Бишкектин өнүгүүсүнө жана дагы эле кыргызча түшүнө алганыма таң калдым. Мен 2001-жылы кеткенде Бишкектин көчөлөрүндө машиналар жана киши абдан эле аз болчу. Баары жалаң орусча угулчу. Ал келгенимде жолдордун ар кайсы кесилиштеринде машинелердин тыгылышып,  күтүп, мобилдик телефондордон кыргызча сүйлөгөн жүздөгөн жаштар көрүнө баштаптыр. Элдин баары ары-бери шашып, жумуш кылып жүрүшкөнүн байкадым. Шаардан тышкары чыкканда, ар кайсы айылдарда мечиттер пайда болуптур. Бирок, тилекке каршы, мурункудай Америкалык адамдарга жылуу мамилелер азайып калыптыр. Айылда болсо мурункудай эле экен меймандостук, бирок шаардагы жаңы таанышкан адамдарым мени шектенип карап жатышты. Бийлик, саясат үчүн жөнөкөй эле адамдардын ортосунда шектин пайда болушуна айабай өкүндүм чынында. Экинчиден мага андай маселелер күйөө бала катары алда канча эсе оор болду.  Аз-аздан шектенген адамдарды «мага ишенгиле» деген пикиримди айтуу менен ынандырып жүрдүм, бирок баары бир мурун болбогон нерселер жүрөгүмө оорураак тийди.
– Манастан кийинк жолуңарды улантып айтсаң? Ал жерден кайда кеттиңер, шаарда жүрдүңөрбү, же түз эле Көлгө, Гүлжандын айылына, жашап кеткен үйүң Тогуз-Булака кеттиңерби?

– Түз эле Көлгө кеттик. Тогуз-Булактагы мурдагы жашаган үйүмө баратып жолдон ыраматылык атанын мүзөсүндө, токтодук. Ал кишинин чын эле бул дүйнөдөн биротоло кеткенине түшүнүп, ыйладым.  Айабай сезимим ооруган, оор күн болду. Көз жашымды колум менен аарчып, кайра машинеге түштүк да айылды көздөй жөнөп кеттик. Апабыз бизди өтө мээримдүү тозуп алды. Сүйүндүм, азыраак мурагыдан карый түшүптүр, бирок кандайдыр келбеттүү эле экенин байкадым. Үйгө киргизип, менин мурдагы жаткан бөлмөмдү көргөздү. Өзгөргөн жерлери аз, он жыл мурункудай эле апанын өз колу менен жазалгалаган туш кийиздери илинип туруптур. Үй ичи мурункудай эле жүн жана даамдуу тамак жыттанып турганын дароо эле сездим.  Анан чай ичип жатканыбызда Америкадан бери атайын алып келген сөйкөнү көрсөтүп, апага кыргызча эле айтып, кызынын колун сурадым. Апа болсо эмне дээрин билбей, бир чети сүйүнгөндөй, бир чети кайгыргандай көз карашы менен Гүлжанды кечке суроолу тиктеп, унчукпай калды. Кайнэнем айылда жашоонун жакшылыгын да, жамандыгын да жашап көргөн кыйын аял экен. Баарын терең ойлоп, башкалардай болуп Американы эле угуп, дароо эле сүйүнүп, чабылып-чарпылып  кеткен жок. А бирок мени менен бир жыл жашап, күчтүү жактарым менен алсыздыктарымды энем катары жакшы билип калган. Бир саам ойлонуп отургандан кийин, акырын башын ийкеп, «кантейин эми, кызым макул десе мен макулмун да» деген жообун узатты. Мен болсо, «Сизге чоң алкыш, апаке! Чынымды айтсам, таанышкандан бери Гүлжанды эле алсам болот деп ойлоп жүргөм. Бирок Гүлжан карандашым болгондуктан сезимимди мойунума албай жүрдүм. Гүлжанды айабай коргойм, колуман келишинче сыйлайм. Жыл сайын сизге келип турат, күнүгө сизге Америкадан чалып турат» деп толкунданганымды жашыра албай жатсам апа минтип койот. «Кой эми, күндө чалбай эле койсун, акчаңды коротпой, сөйкөңдү тагып кой» дееп атпайбы.  Мен Гүлжанга сөйкөнү тага албай убара болуп жатканымда апа бизге ак батасын берди. Сөзүнүн  айагында колун жаңсап «кызымды ыйлатпа» десе, а мен сөйкөнү тага албай жүдөп атып, Гүлжандын кулагын бир аз оорутуп ыйлатып алгам. Тамашалап, «Апа, Гүлжанды эми эле ыйлатып баштадым» деп баарыбыз каткырып, бир топко күлдүк эле. Анан кечинде алардын жакын туугандарын жана кошуналарын чакырып, алардын ак баталарын алдык.
– Ошентип Гүлжанды колунан жетелеп алып Американы көздөй жол тарттың? Канча күндөн кийин кеттиңер?
– Жоок, мен анда келгенимде болгону Гүлжандын колун сурап, кулагына сөйкө тактым болгону. Андан соң Америкага жалгыз эле кайтып, үй-бүлөмө сүйүнчүмдү айтып келдим. Ата-энем, инимдин үй-бүлөсү (иним, жубайы жана бир жарым жаштага уулу) жана карандашымдын үй-бүлөсү (боюнда бар карандашым, күйөөсү жана бир жарым жаштагы уулу) Москва аркылуу самолет билеттерин алып дайардап койушту. Анан ийулдагы нике тойубузду баарыбыз чыдамсыздык менен күтүп жатсак, апрель окуясы болуп кетпедиби. Жүрөгүм катуу түштү, «эми үй-бүлөм коркуп барбай койсо кантип нике кылам?» деген ой мээмди жеп жатты да. Карандашым да эне катары айабай сарсанаа болду.  А мен ага «биз Бишкектин аба майданынан эле шаарга кирбестен түз эле Көлгө кетебиз. Шаардын маселелеринин бизге эч кандай тийешеси жок. Аба майданы ачык болсо болду, бараарыбызга тынч эле болот» десем, жайдарыланып, сооронуп калышты.  Антип атсак эле кетээрибизге аз калганда Оштогу чатак болуп кетпедиби. Дагы соороттум, мага ишенип, карандашым жайдарыланып калды.
-Чындап эле абдан коркунучтуу кырдаал болуп жаткан учурга туш келип калган экен. Баардык үй-бүлө, туугандарың менен эле келдиң да. Кандай тартипте, нике салтанатын кайсыл жерде өткөрдүңөр? Той салтанаты кандай болду жана амаерикалыктарга жактыбы?
– Албетте, баарыбыз келдик. 2010-жылдын и
йул айынын үчүндө Чолпон-Атадагы Рух-Ордо комплексинде Гүлжан экөөбүздүн үй-бүлөбүздүн маңдайында, нике той салтанатын өткөрдүк. Түрк молдо никебизди кыйды. Гүлжан андан «кыргызча билесизби?» деп сураса, башын ийкегилеп, «Евет,  кыргызча билейорум» деп койот. Бизде, америкалык салт боюнча нике болгон күнү күйөө бала жубайын нике кыйылганга чейин көрбөш керек.  Эсимде, артымда Ысык-Көл чалкып турат, алдымда улуу байкеси Гүлжанды колтуктап, апапак көйнөкчөн мага жакындап келе жаткан Гүлжанды биринчи көргөн абалым азыр деле көз алдымда. Молдонун сөзүн уккан соң, мурдагы өзүбүз жазып даярдап койгон антыбызды бири-бирибизге эки тилде айтып, үйлөнүү шакектерибизди колдорубузга салдык. Андан соң Максат Тынаев тамадалык кылган соонун, эстен кеткис керемет той болду.
Ал күндүн эртеси Америкалык үй-бүлөм менен Григорьевсий капчыгайына барып эс алып, андан кийин Тогуз-Булактагы кыргыз тойго бардык. Ал той бир эле күн болду, бирок укмуш сонун өттү.  Биринчи үйгө барып, чай ичтик. Андан кийин баарыбыз (элүү кишидей) машинелерге бөлүнүп түшүп алып, жакын жердеги талаага тигилген боз үйлөргө жөнөдүк. Ошол кенээн талаада Гүлжан, мен, иним-келинчеги менен, эки апабыз  болуп селкинчек тептик. Ачык асмандын астында бышкан жүздөгөн шашлык менен ар түрдүү салаттарды жедик. Айабай тоюп алып жаан жаап баштаганда гана айылга көздөй кайттык. (Америкалык салт үчүн нике тойдо жаан жааган жакшы белги делинет.)  Тамактан эстери ооп, менин ата-энем мага «соонун той болду, укмуштай жыргап уктайбыз го» дешет кайра
-кайра. А мен аларга «той деген баштала элек. Бул чекеси башындагы эле  тамактар» десем ооздору ачылып калган. Ал күнү Тогуз-Булактагы той дагы беш-алты саатка созулду. Музыка, бий, ыр кесе дагы болду. Америкалыктар үчүн ашыкча узак болуп кеткени менен менин ата-энем кыргыз кудаларын сыйлап, канткен менен баарына чын жүрөктөрү менен кабыл алышып, жылмайып, таң калып дагы, чыдап дагы отуруп беришти.

Девид суу ташып келе жатат. Тоң району,
Тогуз – Булак айылында, 2012-жыл.

– Жашооңор абдан жакшы, эстен кеткис, кызыктуу жана керемет күндөр менен коштолуптур кантсе да. Таасирлүү, көңүл чордонго бек түйүп койо турган окуйаларың көп экен Девид мырза. Чындап эле өзүң эң башында эскерип айтып кеткен ийри-муйру жолдоруң акыры Жаншеригиң Гүлжанга жеткириптир, жыйынтыктап айтканда жолуң түп-түз жана шыдыр болгондой эле таасир калды менде. Баарын тизмектеп, эзилип, эч эринбестен, соонун айтып бердиң. Эң башкысы ушунун баарын кыпкыргызча сүйлөп, ойуңду толук, маңыздуу, жеткиликтүү кылып айтып бергениң мага айабай жакты. Азаматсың күйөө бала. Эми акыркы суроом ушул болсун, дагы кандай ойлоруң бар, кыргыз-америка жашоосу, ар түрдү салыштырмалар, тойлор тууралуу болобу жана келечек максаттарың, бөлүшүп, кеңешип-таңаша тургандарың бардыр, ошолордон уксак?
– Айтайын. Гүлжан экөөбүз үчүн нике жөн гана ырым , анчалык деле маанилүү эмес. Никеден кийинки жетимиш (буйурса) жыл маанилүү. Кыргыз өлкөсүндө да, Америкада да нике тойго ашыкча акча короткондор толтура да, туурабы?(Америкада ошондой келин үчүн жаңы сөз пайда болгон, «Bridezilla» –муну кыргызчага которгондо «келинмогуз» болуп калса керек.) Бирок, биздин баш кошуубуз адаттан сырткары, эки үй-бүлө биздин турмушубузду колдоп турсун деп ырым-жырымдарды кылып, салттарыбызды сыйлашыбыз керек. Ата-эненмден калың сурагандан уялып, мен өз акчамды (ырым үчүн саал эле) конвертке салып туруп, «ата-энеме күйөө бала кайын-энесине атасы аркылуу бериш керек» деп айттым.
Эртеси, үй-бүлөм Америкага кайтты. Мен дагы бир жума кыска «бал ай» кылып, Гүлжан экөөбүз кереметтүү Соң-Көлдө эс алдык. Андан кийин Гүлжан визасын ала элек болгондуктан эеөөбүз ыйлап коштошуп, дагы үч ай бойу бөлөк, өз өлкөлөрүбүздө жашадык. Гүлжанды Америкада алгачкы айларда кыйыналат го деп сарсанаа болдум. Ал Канадада гана болгон, бирок Америкада боло элек болчу. Бирок мен ойлогонумдай анчалык деле оор болгон жок. Ооба, апасын сагынып, анда-санда ыйлады.  Анткен менен Гүлжандын эки артычылыгы бар. Биринчиси, ал айабай чыдамкай жана үмүттүү адам, бир күнү оор болсо, эртеси жакшы болоорун күтөт. Экинчиси, ал эл таануучу болуп иштегендиктен, маданияттардын айырмаларын изилдөөчүнүн көзү менен байкап, терең түшүнгөнгө аракет кылат.  Биздин эки салттуу, эки тилдүү турмушубузга көнүү жеңил болбойт деп ойлогонума карабастан, чоң маселе болгон жок. Гүлжан мага «майда-чүйдө нерсе үчүн нерв коротуп, капа болбош керек, оору жана өлүмдөн башка нерсенин баары майда эле нерселер» деп үйрөттү.

Ошентсе да, салт боюнча кээ бир айырмаларыбызды байкап жүрөм. Биздин анча-мынча түшүнбөстүктөрүбүз эки нерседен чыгат, «көз тийбесин» жана «үч түкүр». Балалуу болгондон кийин, баланын сүрөтүн “Фейсбукка” койойун десем мага тыйуу салды, «көз тийет» деп.  Же мисалы, «балдарыбыз же өзүбүз ооруп калсак эмне кылабыз?» деп сурасам, сүйлөшкүсү келбей, мага «үч түкүр» дейт. Күлүп, түкүрбөй койсом айабай кыйналат. Дагы, Америкадагы ата-энелер үчүн баласынан башка тема жок. Кээ бирөөлөр «Фейсбука» жалаң эле балдарынын сүрөтүн эле улам-улам койо беришет. А мен болсо «көз тийет» менен «үч түкүрдүн» ортосунда жүрүп, эмнени айтаарымды билбейм. Балдарымдын кылык-жоругу тууралуу даттансам «үч түкүр». Аларды мактасам «көз тийет». 

Гүлжанга болсо Америкалыктардын өтө эле сылык сүйлөгөндөрү кээде кыжырына тийит жиберет. Ал бирок болгонун-болгондой бетке айтканды жакшы көрөт. Кээде өтө тез жана дароо ойун айтып, мени таарынтып салат. Тамак жакпай калса бир ууртап туруп, же болбосо жыттап туруп эле дароо айтат. Америкалыктар болсо сылыктык үчүн жылмайып туруп жеп салмак. Адегенде анын түз айткандары мага жакчу эмес, бирок буга көнгөндөн кийин мен деле Америкалыктардын ашыкча сылыктык менен сүйлөшкөнүнө чыдай албай кыжырланып кетем. 

Акыркысы, кыргыздардын улуулата сыйлоо эрежесин жакшы көргөнүмө карабастан, күйөө бала катары аны туура карманууда айабай кыйналам. Ыктыярчы болуп жүргөндө эрежелерди билбей эле бузсам эчтеке болчу эмес, өзүм эле уят болчумун. А азыр ошентсем, кайненемди жана колуктумду уйат кылам. Албетте, уйат кылууну каалабайм, бирок кемчиликсиз эмесмин да. Ошонүчүн мен азырынча дагы деле кыргыз салтын жана тилин жанталашып үйрөнүп жатам. Мен, жана биздин  Америкада төрөлүп, Америкада чоңойуп бараткан эки жаман уулубуз тайларын эч качан уйат кылбас үчүн үйүбүздө жалаң кыргызча сүйлөшүүгө аракеттенибиз. Бирок ал максатка жете элекпиз али, азырынча жетимиш пайыз кыргызча, отуз пайыз англисче болуп жатат. Буйурса жакында «биздин үй-бүлөбүз жалаң эле кыргызча сүйлөшүп калабыз» деген үмүтүм зор…

Ааламтор аркылуу кеңири маек курган Асыран АЙДАРАЛИЕВ.
Эркин журналист,  Келсинки-Денвер. май, 2013-жыл.

4 thoughts on “«Кызыл бурч-2»

  1. ТВдеги же, кинолордогу америкалыктардан айырмаланып, турмуштагы жөнөкөй америкалыктардын асман-жердей айырмасы бар экенин, жакшы адамдар экенин ачып бергениңиздер үчүн айтуучуга да, жазган адамга да чоң алкыш! Гүлжандын эне катары аракети үй-бүлөсүн коргоо, сактоо, аман-соолугун камсыздоо – ошон үчүн күйөө бала аны түшүнүп айтканын аткарып койгону кажет. Ата-бабалардан келаткан ырым-жырымдар адамга чоң ишеним жаратып, ички-психологиялык жөлөк-таяк да болот, жардам берет. Девиддин – ата журтун эле эмес, кайын журтун да абдан бийик сыйлап, балдарын кыргызчага үйрөтүп атканы, тарбиялап атканы чоң адамгерчилиги, мыкты адамдыгы- бар болгула!Тең арып-тең карып, бактылуу, өмүрлүү бай-байбиче болгула! Небере-чөбөрөлөрүңөрдү жетелеп,
    байтеректей өнүп-өскүлө! Силердей жакшы адамдар көп болсун, төгөрөгү төп болсун!

  2. Баракелде, Девид жезде…бактылуу болгула ,ушундай адамдар кобоюп кыргыздын тилин, салтын, кимдигин дуйного тааныткандар кобойо берсин..жон эле соонун маек.

Leave a Reply to БАТЫР Жоопту жокко чыгаруу

Сиздин электрондук почтаңыз жарыяланбайт. Милдеттүү талаалар белгиленген *